S H O E

Hij heeft meer dan vierhonderd 'pieces' en duizenden ‘tags’ op zijn naam staan. Geen blinde muur in Amsterdam of hij heeft er zijn visitekaartje op nagelaten. Shoe, achttien jaar oud en al sinds zijn tiende in de weer met spuitbus en viltstift. Sinds graffiti als kunst wordt beschouwd maakt Shoe ook kunstwerken binnenshuis, op doek. Een rondrit langs het werkterrein van een spuitbusartiest.

"Ik beschouw de graffiti als mijn beroep, ik ben er elke dag mee bezig".

door Lien Heyting

„Ik vind het heel goed dat alle Amsterdamse muren worden volgeschreven dat het er een beetje vies uitziet. Alleen de trams zijn nog een probleem: die zijn doordat ze 's nachts niet uit de remises komen van buiten nog tamelijk schoon. De officieel door kunstenaars beschilderde trams zijn allemaal even braaf en lelijk, daar zou ik met genoegen overheen spuiten, maar helaas is dat me nog niet gelukt. Laatst zag ik een sciencefiction film over New York in het jaar 2050: alles was een grote puinhoop. Daar houd ik wel van, een beetje chaos, de sfeer van een enorme metropool waarin van alles aan de gang is, ongelukken en huizen die in de fik staan. Netheid hoort bij dorpen, chaos bij de stad. De graffiti geeft me het gevoel dat je in een groot geheel leeft, maar dat je daar toch iemand in kunt zijn: je komt steeds weer je eigen tekens tegen.

Zijn naam staat niet alleen op honderden Amsterdamse, maar ook op Franse Deense, Amerikaanse en Duitse muren: Shoe. Hij is aangesloten bij 'sprayart' groepen als de USA (United Street Artists) in Amsterdam, de Amerikaanse CIA (Criminals Invading Again), de 'internationale' CTK (Crime Time Kings),  de TVC (The Vandalizers Crew) de New Yorkse Rock Stars, de TBH (The Bad Homeboys) en de VCP (Vandals Creating Paradise).

Hij is achtien jaar wil kunstenaar worden, spuit zijn verf niet alleen op muren maar sinds kort ook op doek (spraypaintings), krijgt regelmatig opdrachten, exposeerde met enkele andere USA Ieden in Keulen en Leeuwarden,  heeft dit jaar zijn eerste Amsterdamse tentoonstelling en wordt “de Hollandse Keith Haring” genoemd hoewel zijn ruige spuitbusbeelden niets gemeen hebben met de gesigneerde tekens en poppetjes van Haring. Harings heksenketel  van baby's, bankbiljetten en Mickey Mouses is een toonbeeld van orde en overzichtelijkheid vergeleken bij de pan van Shoe, waarin vreemdvormige letters in vliegende vaart over elkaar heen rollen en dansen.

Shoe (Niels Meulman): "Ik vind de kunst van Keith Haring Haring kinderlijk. Bovendien heeft het niets met graffiti te maken. Haring werkt nauwelijks met letters en letters zijn bij de echte graffitikunstenaars altijd het uitgangspunt: het omwerpen, vervormen en veranderen van letters tot ze op het randje van de onleesbaarheid balanceren, daar gaat het om. Een typograaf moet altijd zorgen dat een tekst leesbaar is, bij ons doet dat er minder toe. wij kunnen veel verder gaan, graffitiletters kunnen bijna abstracte tekens zijn." Hij toont zijn "BlackBook'. een zwart schrift waar met witte letters Shoe op staat. Het schrift is vol geplakt met ontwerpen en foto's van graffiti. Achterin slaat een viltstifttekening van Keith Haring: een mannetje met een radiotoestel als hoofd. Shoe: ,,Hij heeft geprobeerd om het mannetje een realistisch lijf te geven. Maar kijk naar die scheve voet, daar klopt niks van.

Shoe ontmoette Haring toen hij in Nederland was voor zijn tentoonstelling in het Stedelijk Museum ( die nog duurt tot 13 mei). "Ik kwam hem in de stad tegen toen hij stond te kijken naar een muur die door de USA was volgespoten. We hebben een week met hem rondgehangen. In het Stedelijk was ik begonnen met een viltstift tussen zijn tekens te schrijven. Ik ben ermee gestopt want we hadden net met Beeren aangepapt en het was dus niet zo slim om meteen het hele museum onder te tekenen."

Pieces

'Vaak fiets hij dagen lang door de stad, op. zoek naar lege en liefst witte muren. Als hij een geschikte muur gevonden heeft keert hij er ‘s nachts terug met: een tas vol spuitbussen. Hij heeft naar schatting zo'n 400 ’pieces’ (grote spuitbusschilderingen) gemaakt, maar zijn naam staat duizenden keren op buitenmuren en op wanden van trams en treinen.

Shoe: ,,Het gaat erom dat je gezien wordt. Je staat in een tram en je wilt iets schrijven, dus dan doe je het op een plek waar het goed in het oog springt.Vroeger stond ik elke dag in de tram te schrijven. Nu niet meer. Vanmiddag vond ik dat ineens jammer, dus ik dacht: ik ga toch maar weer even met een viltstift de tram in....

Bron: Een nederlandse krant...1986